نام و نام خانوادگي: محسن فتوحي تاريخ و محل تولد: 4/8/1346 - قم تاريخ و محل شهادت: 1/10/1365 -شلمچه کربلای 4 رشته و سال ورود به دانشگاه:  اندام مصنوعی (دانشگاه علوم پزشكي ايران)- 1365 محل مزار: قم- گلزار شهدای علی ابن جعفر(عليه السلام)- رديف 13 شماره 848

قسمتی از زندگینامه

محسن فتوحي در تاريخ چهارم آبان ماه سال1346 در خانواده‌اي مذهبي و علاقه‌مند به اهل بيت(علیهم السلام) در شهر مذهبي قم ديده به جهان گشود. شیرخواره بود که مادرش، به توصیه ی پدر قبل از شیر دادنش حتما وضو می گرفت. در زمستان هم که هوا سرد بود و آب گرم در دسترس نبود،‌ یخ حوض را می شکست و وضو می گرفت. او در اخلاق، از ديگر كودكان متمايز بود. در دوران كودكي در سنين 4 الي 5 سالگي خواندن قرآن را فرا گرفت. به همراه پدرش در هيأتها و مجالس تفسير قرآن شركت مي كرد و مورد تشويق بسياري از حضار در هيأت ها قرار مي‌گرفت و اين امر سبب شد كه مطالب و مسائل زيادي پيرامون زندگي ائمه معصومين(علیهم السلام) و احكام و قرآن از محضر علماء و بزرگان كسب فيض نمايد. سال 53 بود که دانش آموز مدرسه ی حائری قم شد و هر سال با كسب رتبه‌هاي ممتاز اين دوره را پشت سر مي‌گذاشت. گروه سرود تشکیل داده بود و بعدها دعای کمیل و توسل در مدرسه برگزار می کرد. مداحی هم می کرد. از طرفی شده بود سر دسته ی تظاهرات دانش آموزی شهر قم علیه رژیم طاغوت. یک جا بند نمی شد. از جمله خصوصيات وي اين بود كه از نظر فكري سطح بالايي داشت و بسيار زيبا سخنوري مي كرد. پس از پيروزي انقلاب اسلامي به عضويت انجمن اسلامي مدرسه درآمد.

قسمتی از دست نوشته شهید

به نام خدا و به یاد خدا. نام آنكس که هستی بخش جهان آفرینش است، به نام شهدای در راه حقیقت، از شهدای صدر اسلام تا شهدای کربلای خونین ایران، به نام آن عزیزانی که هنگام اعزام وعده گاه را کربلا می دانند  بنام آن رزمندگانی که صبحگاهان تا شامگاهان فقط ندای لبیک سر می دهند، به نام آن عزیزان مفقودی که معلوم نیست اسیرند یا کشته ، بنام آن مادران و پدران عزیز شهید داده ، بنام شهرهای جنگ زده و مقاوم و در آخر با درود بر رهبر کبیر انقلاب ، بت شکن زمان، ابرمرد مجاهد، پیرجماران قطعه نگارش خود را آغاز می کنم.
هنگام اعزام حالت عجیبی داشتم و در پوست خود نمی گنجیدم که ناگهان صدای بوق قطار به صدا درآمد و از بلندگوها اعلام شد قطار تهران جنوب 20 دقیقه دیرتر حرکت خواهد داشت. با حالتی خندان به سمت جنوب راه افتادیم،  به اهواز رسیدیم. بعد از آن هم با اتوبوس به حرکت ادامه دادیم که ناگهان در مکانی به نام "انرژی" قطار ایستاد . نامش برایم مبهم بود ولی بعد با توضیح، ابهامم از بین رفت. انرژی میعادگاه بسیاری از عاشقان است . انگار که در حج حاجیان عشق ، اینجا مسجد شجره است و باید در آن محرم شد. لباسهای دیگر برتن کرد و قوانین اخلاقی دیگری را به اجرا گذاشت. موقعی که  می رسیم نزدیک ظهر است و هنوز ساعتی به اذان ظهر مانده صفوفی از نمازگزاران تشکیل شد و میدان بزرگ صبحگاه را جلوه ای دیگر بخشید.  همه جانمازهای کوچکی جلویشان گذاشته بودند که از اهدایی های مردم است. در دست اکثرشان تسبیح و قرآن ها و کتاب های جیبی را می توان دید . بوی خوش عطر از لابه لای صفوف به مشام میرسد . اینجا چیزهایی است که در خارج از جبهه کمتر می توان دید ،آماده نماز می شویم و این هنگام است که صدای دلنشین قرآن محوطه پادگان را پر میکند، آرام آرام، خیل جمعیت از خیابانهای اطراف پادگان راهی مسجد میشوند. در چهرهایشان که می نگری از خود گذشتگی و خلوص را میتوان دید. همه می دانند که خدا تا لحظاتی بعد عده ای را از میانشان برمی گزیند و افسوس و حسرت را بردل آنان که باز مانده اند می گذارد . همه اینها را میدانند و شاید تنها چیزی که حاضر نیستند به یکدیگر ببخشند امکان شهادت است. در مسجد شب ها شاهد گریه های این پاکدلانی هستیم که هر یک می خواهند زودتر از دیگری به شهادت برسد.