زندگینامه
بهمن اردستانی در ششم تیرماه هزار و سیصد و سی و پنج در محلّۀ نازی آباد تهران در یك خانواده با وضعیت مالی متوسّط به دنیا آمد. او پس از سه دختر به دنیا آمد و یکی دیگر از خواهرانش هم بعد از او پا به عرصۀ گیتی نهاد. خانواده و فامیل علاقۀ خاصی به او داشتند. او از سنین نوجوانی علاقۀ زیادی به امام حسین (علیه السّلام) و مراسم عزاداری ایّام محرّم داشت. هر سال، با شروع مراسم محرّم و صفر، شوق زیادی برای عزاداری در او به وجود میآمد و به رفتن هیأت و مسجد و تكیه اكتفا نمی كرد. او میخواست هر چه بیشتر علاقۀ خود را به ائمّه (علیهم السّلام) نشان دهد. به همین خاطر، بچّه ها را دور خودش جمع میكرد و در زمین خالی كنار خانه شان تكیة جوانان را دایر میکرد. كمكم، هر سال این تكیه بزرگتر میشد تا اینكه آن زمین ساخته شد و این تكیه به خانه بزرگ یكی از همسایه ها منتقل شد و با همان نام (هیأت جوانان نازی آباد) برنامههای خود را گسترش داد. برنامههای وسیع و گستردهای هر سال در ایام محرم و صفر در آن خانه برقرار بود و سالها بانی این هیأت، شهید بهمن اردستانی بود. شاید همین امر در وسعت و گستردگی برنامههایی که هر سال در ایام محرم و صفر در آن برقرار بود، مؤثر واقع میشد. این هیأت که در دوران پیش از پیروزی انقلاب اسلامی پایهگذاری شده بود، هنوز هم بعد از گذشت سالها به نام هیأت جوانان نازیآباد برقرار است.
شهید بهمن در سال 1356 به خدمت سربازی رفت و بعد از دوران سربازی در انتشارات دانشگاه علوم پزشكی تهران مشغول به كار شد. سال 1357و در جریان به اوج رسیدن انقلاب اسلامی نقش بسزایی در راه اندازی تظاهرات در محل زندگی خود داشت. در روزهای پیروزی انقلاب و با اوج گرفتن درگیری مردم با نیروهای مسلّح رژیم شاهنشاهی، با جمع آوری ملحفه و دارو از همسایه ها و محله ای دور و نزدیك، به همراه دیگران به زخمی ها كمك میكرد.
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و با شروع جنگ تحمیلی، نام خود را در بسیج دانشگاه علوم پزشكی تهران نوشت و با اینكه تنها یك سال و اندی از ازدواج او میگذشت، برای برپا نگه داشتن پرچم اسلام، به جبهه رفت.
سرانجام در یكی از مأموریتهایی كه برای هدایت مردم و سخنرانی به یكی از مناطق کردنشین، (جوانرود) رفته بود، مورد حملة نارنجك و تیربار گروه كومله قرار گرفت و به درجة رفیع شهادت نائل گشت.
وصیّت شهید
اگر چه وصیّتنامۀ مکتوب از شهید به جا نمانده است، همۀ آنها که او را می شناختند (اعم از خانواده و دوستان و اقوام)، سفارش او به «زنده نگه داشتن عزاداری محرّم و صفر و تبیین راه و مرام سیدالشّهداء(ع) و خانواده و اصحابش» را وصیّت او تلقی میکنند.
